Michał Anioł

Michał Anioł

Renesans bez wątpienia kojarzy z dwoma wielkimi artystami: Leonardem da Vinci oraz Michałem Aniołem. Ten drugi zasłynął między innymi ze wspaniałych fresków w Kaplicy Sykstyńskiej.
Michał Anioł kształcił się u malarza Domenico Ghirlandaio, w późniejszym okresie u rzeźbiarza Bertolda di Giovanni. W obu dziedzinach sztuki jak wiadomo artysta zdobył mistrzostwo. By jego prace wydawały się bardziej realistyczne i prawdziwe, oddawały piękno ciała człowieka, studiował jego anatomię, wykonując liczne sekcje zwłok w szpitalu przy klasztorze Santo Spirito. Jedną z pierwszych rzeźb, który stworzył był śpiący Kupidyn, którego postać idealnie oddawała kanony piękna klasycznego. Dość długo pracował nad kolejnym dziełem – rzeźbą „Dawida”, jedną z najbardziej znanych w dorobku Michała Anioła. Wykonał także kolosalny posąg z brązy przedstawiający ówczesnego papieża. Niestety rzeźba nie dotrwała do dzisiejszych czasów, została zniszczona trzy lata po jego ukończeniu. Michał Anioł także próbował swoich sił w architekturze. Kierował budową Bazyliki św. Piotra, zmieniając całkowicie plany poprzednich architektów. Mimo że pracował nad dnią do końca swojego życia, nie udało mu się jej ukończyć. Jednak dzięki tej budowie zyskał jeszcze większe uznanie i nowych zwolenników. Michał Anioł, mimo że miał wielu pomocników, wolał pracować sam. Wszystkie rzeźby samodzielnie tworzył, wyłącznie w marmurze. Fascynowało go dłuto i powierzchnia, więc często przerywał pracę, by zacząć nowe dzieło. Wyjątkiem, gdzie skorzystał z pomocy było malowanie fresków w Kaplicy Sykstyńskiej.
Wielu prac, których podjął się Michał Anioł nie dokończył, jako że był bardzo popularnym artystą, cieszącym się dobrą sławą. Rywalizował z Leonardem da Vinci o prym w sztukach, które uprawiali. Dzięki ich owocnej pracy możemy podziwiać dobytek obu artystów do dnia dzisiejszego. Jako że renesans był epoką, gdzie artystów fascynowało ludzkie ciało, Michał Anioł nie był wyjątkiem. Jednak już za życia zdobył niesłabnącą popularność, dzięki czemu nie musiał martwić „o jutro”, a skupić się wyłącznie na pracy artystycznej.

Leonardo da Vinci

Leonardo da Vinci

Renesans to okres, w którym tworzyli wybitni artyści. Jednym z nich jest Leonardo da Vinci, wielki humanista, który nie ograniczał się tylko do jednej dziedziny sztuki, nie ograniczał się nawet tylko do sztuki. Łączył kreatywność i matematyczny umysł.
Zaczynał od tworzenia dzieł religijnych, przedstawiających głównie wizerunki Marii np. „Zwiastowanie”, wprowadzając nowatorskie metody i środki wyrazu. Leonardo w początkach swej kariery był nadwornym portrecistom, stworzył wtedy nową technikę – sfumato, którą osiągnął za pomocą miękkich przejść od światła do cienia. Dzięki temu przedmioty znajdujące się na jego obrazach traciły swoją pierwotną sztywność, ich kontury wydawały się bardziej miękkie.
Leonardo stał się mistrzem w operowaniu cieniem i światłem, potrafił ukazać na swych obrazach odmienną porę dnia, jasność i ciemność. Leonardo szukał i tworzył, nie odrzucał dokonań innych malarzy, dlatego też stosował perspektywę, by nadać swoim obrazom większej głębi. Przykładem takiego dzieła jest „Ostatnia wieczerza”, która do dzisiaj wzbudza kontrowersje wśród badaczy i inspiruje pisarzy do tworzenia powieści.
Leonarda można uznać za twórcę wielu nauk technicznych – aeromechaniki, teorii mechanizmów, nauki o częstościach maszyn. Zajmował się teorią widzenia, geometrią i kosmologią. Jako wielki umysł potrafił wykorzystywać swoje talenty, nie ograniczając się tylko do jednej dziedziny. By osiągnąć perfekcję w przedstawianiu ludzkiego ciała, artysta studiował anatomię człowieka, tworząc liczne szkice poszczególnych części ciała.
Kiedy Leonardo rozpoczął życie nieustabilizowane – życie wędrownika, stworzył najsłynniejszy portret, który do tej pory zachwyca swoją genialnością, doskonałym uchwyceniem tajemniczości kobiety. Da Vinci idealnie przedstawił delikatny materiał, wszelkie cienie padające na kobietę. Górzysty pejzaż w tle wzmacnia uczucie niepokoju i niedopowiedzenia.
Bez wątpienia Leonardo da Vinci to wybitny artysta, który przed przełożeniem swojej wizji na płótno dokładnie studiował fizjonomię człowieka, mimikę jego twarzy. Często szukał inspiracji wśród ludzi na ulicach. Nie ograniczał się tylko do portretowania, ale także tworzył freski czy wizerunki postaci religijnych. Jego twórczość i życie było bogate i tajemnicze, które do dzisiaj inspiruje współczesnych ludzi i badaczy.

Walory estetyczne szkła

Powszechnie nam wszystkim szkło kojarzy się z przedmiotami codziennego użytku, jakimi są: szklanki, kieliszki, okna, okulary, itp. Tymczasem materiał ten coraz powszechniej używany jest w celach stricte estetycznych.


POLECAMY:
Stylizacja i kreatywność fotografa oceń to!
Życzenia na urodziny - kartki urodzinowe oceń to!
Na czym zarabiają galerie obrazów? oceń to!
Teatry w Krakowie - Można sie tanio dokulturalnić oceń to!
Sztuki plastyczne nie dla Polaków oceń to!

Wraz z pojawieniem się szeregu sposobów barwienia szkła na przeróżne kolory zaczęły coraz powszechniej powstawać przedmioty dekoracyjne z wykorzystaniem tego surowca, czy to samego szkła, czy w połączeniu z innymi materiałami.

Już od bardzo dawna barwione szkło stosuje się w tworzeniu witraży kościelnych. Są one doskonałym przykładem na wykorzystanie walorów estetycznych, jakie oferuje nam szkło. Największy rozkwit tego typu sztuki przypada na czasy średniowiecza. Na witrażach przedstawiano przede wszystkim postacie biblijne, czy nawet moralizowano.

Dziś walory estetyczne szkła dostrzegamy w wielu najróżniejszych przedmiotach, czy to tych wytworzonych stricte do dekoracji, czy nawet tych, które spełniają również cele utylitarne. Ponadto witraże okienne nie są już jedynie domeną miejsc sakralnych, ale pojawiają się także w domach - w oknach, drzwiach, czy meblach. W domach, biurach, firmach można także napotkać na szereg innych przedmiotów szklanych, wykonanych nie tylko po to, aby miały służyć, ale również zachwycać oko, a są to przykładowo - wazony, misy, świeczniki, popielniczki, ławy, półki, żyrandole, i inne.

Walory estetyczne szkła najpełniej odkrywamy w wykorzystaniu szkła artystycznego. Szkło artystyczne (jak sama nazwa wskazuje) stosuje się w dziedzinie sztuki. Wielcy artyści właśnie ze szkła tworzą najznakomitsze dzieła sztuki. Jest wiele wystaw tego typu przedmiotów, które cieszą się uznaniem, poważaniem oraz przyjmują rzesze odwiedzających z całego świata. Dzięki możliwościom, jakie daje nam szkło, artyści mają w wykorzystywaniu go do swych prac prawdziwe pole do popisu, mogą popuścić wodzę swej fantazji.
Ocena

Autorem artykułu jest Joas

Kicz czy sztuka?

We wszystkich dziedzinach życia różnica pomiędzy dobrym gustem a kiczem jest płynna. To co dla jednych jest szczytem elegancji dla innych jest tandetą.


Fotografia ślubna również jest rozpatrywana pod tym kątem. Jednak nie jest łatwo określić co jest kiczem,
a co sztuką. Każdy ma inny gust i nie jest możliwe by znaleźć jeden sposób, który zadowoli wszystkich. Stare przysłowie mówi: "Jeszcze się taki nie urodził co by każdemu dogodził". Jednak posługiwanie się standardowymi wzorcami potrafi sprawić, że nasze zdjęcia ślubne będą nudne. Stosunkowo niedawno panującym standardem były zdjęcia studyjne młodej pary wykonywane na sztucznym tle. Jednakże fotografie tego typu
nie wyglądały zbytnio naturalnie. Głównym wyznacznikiem tego typu zdjęć było uchwycenie odpowiedniej pozy a nie emocji. Dobrym sposobem na uniknięcie kiczu jest prostota. Polegająca na tym, iż w sesji główne znaczenie ma gra świateł, spojrzenia i mimika młodej pary. Te wszystkie elementy budują urok i nastrój. Charakter naszej ślubnej sesji w bardzo dużym stopniu zależy od osoby wykonującej zdjęcia. Fotograf ślubny musi pełnić rolę doradcy. Oczywiście młoda para, kiedy decyduje się na zdjęcia ślubne ma swoje oczekiwania i pomysły. Rolą fotografa jest jednak zapanowanie nad całym procesem fotografii ślubnej, tak aby powstały zdjęcia, które zadowoloną nowożeńców i będą chlubą
dla ich wykonawcy. Fotograf ślubny będzie wiedział w jaki sposób urzeczywistnić nasze życzenia tak, aby uniknąć kiczu i przesady. Wtedy ślub nie tylko będzie wpisany w naszą pamięć ale też będzie widniał na profesjonalnych i artystycznych fotografiach.

Odkurzacz centralny


---

Artykuł pochodzi z serwisu Publikuj.org.

Historia sztuki: Alfons Mucha

Autorem artykułu jest Marta.M

Większość z nas kojarzy Alfonsa Muchę, czeskiego malarza i grafika, z dekoracyjnych secesyjnych płócien przedstawiających kobiety otoczone roślinami i różnymi wzorami. To skojarzenie trafne, ale niepełne.

Mucha urodził się 24 lipca 1860 w Iwanczycach koło Brna jako syn urzędnika sądowego. Dość wcześnie odkrył swoje zamiłowanie do sztuki i bezskutecznie usiłował dostać się na Akademię Praską. Wyjechał więc do Wiednia i zatrudnił się w pracowni zajmującej się projektowaniem dekoracji teatralnych. Wyrobiwszy sobie znajomości, dzięki mecenatowi mógł rozpocząć studia na Akademii Sztuk Pięknych. Potem przeniósł się do Paryża, gdzie nasiąknął impresjonizmem. Przez pewien czas dzielił pracownię z samym Gauginem. Przełomowe w jego karierze było zamówienie na plakat teatralny do sztuki Gismonda, które w 1895 roku przyniosło artyście sławę jednego z największych secesjonistów. Od tego czasu tworzył przede wszystkim projekty na zamówienie oraz założył szkołę malarstwa.
W 1910 roku rozpoczął tworzenie dzieła swojego życia - cyklu „Epopeja słowiańska", który miał prezentować najważniejsze wydarzenia z dziejów Słowian. Aby zbadać prawdę historyczną o malowanych wydarzeniach, podróżował do Rosji, Polski, Serbii i Bułgarii. Ostatecznie, 1 września 1928 roku podarował swoje dzieła państwu. Cykl obejmuje dwadzieścia ogromnych płócien ilustrujących wydarzenia od prehistorii aż do XIX wieku. Obecnie podziwiać można je w muzeum na zamku z Morawskim Krumlovie.
Późniejszym dziełom Muchy krytyka zarzucała anachronizm. W 1938 rozpoczął pracę nad tryptykiem „Wiek rozumu", „Wiek mądrości" i „Wiek miłości", ale nie udało mu się go ukończyć. Po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Pragi i przesłuchaniu przez gestapo zmarł mając 79 lat.
Wiele z jego dział było przez przyjaciół i rodzinę chronionych przed władzami komunistycznymi, co pozwoliło je zachować, ale też sprawiło, że praktycznie aż do lat 90 ubiegłego wieku Mucha był nawet samym Czechom niezbyt dobrze znany.
Jego malarstwo zmieniało się wraz z nim i jego życiem. Styl, który prezentował w początkowym, praskim okresie swojej twórczości jest właściwie utożsamiany z pojęciem Art Nouveau. Rozpocząwszy karierę wizerunkami kobiet i typowo secesyjnymi pracami z motywami dekoracyjnymi i roślinnymi, dojrzewając artystycznie coraz więcej czasu poświęcał tematom narodowym. Odrębne miejsce w jego twórczości zajmują również pastele, o mrocznym charakterze, przypominające o łączących się z pięknem lękiem, cierpieniem i rozpaczą. Mucha był również fotografem. Fotografował w naturalnym świetle, sam zdjęcia wywoływał. Rozpoczął od zdjęć modelek w swojej pracowni, a potem zaczął za pomocą fotografii uwieczniać również swoich przyjaciół i siebie.
Historia życia Muchy to też historia sztuki. Wizytę w muzeum Muchy w Pradze czy w muzeum w Morawskim Krumlovie można nie tylko uwzględnić w planach wakacyjnych wojaży, ale wręcz potraktować jako pretekst do odbycia wycieczki do Czech. Warto na własne oczy przekonać się, dlaczego uznajemy Muchę za jednego z największych, jeśli nie największego z malarzy secesyjnych.

---

Antoni Gaudi - kataloński architekt

Autorem artykułu jest Język Francuski Online

Poznaj życie i twórczość Antoniego Gaudiego - nowatorskiego architekta, który stworzył takie niezapomniane dzieła jak Sagrada Familia - chyba najbardziej znaną katedrę na świecie.

 

Antoni Plàcid Guillem Gaudí i Cornet urodził się 25 czerwca 1852 w Reus w Katalonii (Hiszpania). Był bardzo chorowitym dzieckiem, cierpiał na reumatyzm, choroba która sprawiła że bardzo rzadko opuszczał dom. Stał się samotnikiem, przyzwyczajonym do spędzania czasu w samotności. Często ból był tak silny, że musiał podbierać się laską, aby chodzić. Jednak pasja młodego Gaudiego sprawiała, że mimo kłopotów, gdy tylko zdrowie mu pozwalało chodził na wędrówki, gdzie zwiedzał między innymi starożytny akwedukt „Els Capellans”. To właśnie z takich wędrówek możemy rozpoznać początki niepowtarzalnego stylu Gaudiego inspirowanego kształtami przyrody i starożytnymi budowlami.

Naukę rozpoczął w szkolę pijarskiej. Nie był zbyt dobrym uczniem, wyróżniał się głównie jako twórca rysunków do gazetki szkolnej i scenografii. Jednak, jak sam mówi szkoła dała mu dużo, zapoznała go z prawdziwymi wartościami nauki chrześcijańskiej.

Najważniejszym jednak faktem z czasów szkolnych Gaudíego była, stworzona wraz z kolegami, próba zaprojektowania restauracji klasztoru w Poblet.

Naukę kontynuuje w szkole architektonicznej w Barcelonie, gdzie przenosi się w 1876 roku wraz z ojcem i siostrzenicą.

Tematy wykładanych przedmiotów nie odpowiadały młodemu Gaudiemu, dlatego przeprowadzał własne badanie nad osiągnięciami architektury. Najbardziej interesowały go metody konstrukcyjne starożytnych budowli. Mimo tak ciężkiej pracy dostawał słabe oceny, wynikało to z różnicy w stylu pracy, Gaudi nie mógł projektować budowli zanim nie zobaczył tereniu, więc najpierw rysował, miasto, las, pola. Wykładowcom nie uznawał takiej techniki, zabierał, więc kartkę Antoniemu i wstawiał ocenę niedostateczną.

Gdy biblioteka wzbogaciła się o książki historii architektury, wtedy Gaudi stał się najpilniejszym studentem, spędzając więcej czasu w bibliotece niż w domu. Gaudi wspomina, że gdy jako student zobaczył pierwsze zdjęcia zabytków greckich i rzymski, poczuł się jak w niebie.

Nie tylko jednak teoria – Gaudi pracował jako pomocnik murarza. Wczesne praktyki wyszły mu na dobre - miał o wiele łatwiejszy start w zawodzie i przy pierwszych pracach wykazał się mistrzowskim opanowaniem rzemiosła.

Na początku kariery nie narzeka na brak zleceń, głównie dzięki przyjaźni z: Francisco Villar, Josepa Fontser i Joan Martorell – katalońskimi architektami. Pracuje nad kioskami, bramami, płotami i murami. Jego projekt gabloty dla sklepu fabrykanta rękawiczek, Esteve Comelli, doczekał się premiery na Wystawie Światowej w Paryżu w 1878 roku.

Pierwszym ważnym projektem, była praca nad Casa Vicens, rezydencją dla Manuela Vicensego. Budynek łączył w nowatorski sposób wpływy mauretańskiej architektury z neogotykiem.

Ważnym momentem było spotkanie z Eusebiego Güellego, katalońskiego przedsiębiorcy, który zafascynowany sztuką Gaudiego zaczął finansować pracę architekta.

Antonio inspirował się gotykiem, stylem, który był odkrywany na nowo, zwłaszcza dzięki pracom francuskiego architekta Eugène Viollet-le-Duc, który rozpoczął na szeroką skalę odnawiania i rekonstrukcję budynków i katedr z tamtego okresu.

Drugim rozpoznawalnym znakiem Gaudiego, jest użycie łuków, płynnych zawiłych deseni i pseudo-organicznych form. Architekt wykorzystywał łuki, parabole i krzywą łańcuchową, do tworzenia budynków, które przypominały kształty, które można znaleźć w przyrodzie i podwodnym świecie. Testował różne materiały. Korzystał przy projektowaniu z pomocy luster i zwierciadeł. Badała inne niż typową euklidesową geometrię. Wszystko po to aby stworzyć takie dzieła jak:

Villa Qiujano, Finca Güell Colegio teresiano (część zakonu św. Teresy), Casa de los botines w León, Bodegas Güell, Casa Calvet, krypta w Colonia Güell, Park Güell, Casa Batlló, Casa Milà (La Pedrera)

Jednak do największych osiągnięć Gaudiego należy Sagrada Familia(język hiszpański - Świątynia Pokutna Świętej Rodziny), dzieło jego życia. Jedna z najwspanialszych i najpiękniejszych katedr na świecie. W 1883 Gaudí przejął zlecenie budowy świątyni pokutnej Sagrada Familia, miał skończyć projekt Francisco Villara. Jednak po 1914 roku postanawia stworzyć „może nie ostatnią katedrę, ale pierwszą z nowej generacji.” Poświęca się całkowicie pracy nad nią, do tego stopnia, że zaczyna mieszkać w krypcie kościoła. Ciągle ulepsza i zmienia projekt budowli. Niestety w 1926 roku architekt ginie, wpadając pod tramwaj. Przerywa to konstrukcję budowli. Niestety rekonstrukcja pracy Gaudiego trwa do dziś, jednym z problemów, przed którym muszą stanąć kontynuatorzy pracy Gaduidego jest brak projektów. Jego notatki zostały zniszczone w czasie wojny domowej przez katalońskich anarchistów. Z powodów finansowych Sagrada Familia nie zostanie ukończona wcześniej niż w 2026 roku.

 

 

---

Pablo Picasso - olbrzym sztuki

Autorem artykułu jest Język Francuski Online

Poznaj życie i twórczość Pablo Picassa - twórcy który stworzył sztukę nowoczesną, malarza który poszedł dalej niż inni artyści, człowieka którego eksperymenty malarskie stworzyły nowe gatunki sztuki. 

Urodził się w  25 października 1881 w Maladze w Hiszpanii. Na chrzcie nadano mu imię Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruíz y Picasso. Zgodnie z hiszpańskim zwyczajem nazwisko powinno zawierać człony pochodzący od obu rodziców. Picasso to nazwisko jego matki. W wczesne prace podpisywał Pablo Picasso y Ruiz

Picasso już od najmłodszych lat wykazywał talent do rysowania. Jak wspomina jego matka pierwsze słowa Pablo Picassa to „Piz, Piz” skrót od „lápis” – hiszpańskiego słowa oznaczającego ołówek. Nic dziwnego, że młody Pablo wyrósł na najsłynniejszego malarza wszechczasów.

Podstaw rysunku uczył go jego ojciec – który był malarzem specjalizującym się w naturalistycznym przedstawianiu ptaków.

Uczeń szybko przerósł mistrza – obserwując technikę trzynastoletniego Picassa ojciec szybko zrozumiał że jego syn stał się lepszy niż on.

W 1895 roku siostra Picassa, Conchita umiera na błonicę.

Po jej śmierci – rodzina przenosi się do Barcelony, gdzie Ruiz przekonuje akademią szkoły sztuk pięknych do przyjęcia trzynastoletniego wtedy Picassa.

Po dwóch latach Picasso wyrusza do Madryty aby wstąpić do „Królewskiej Akademii San Fernando”. Picasso jako żywy duch nie może wytrzymać formalnej atmosfery szkoły i szybko rezygnuje. „Wstępuje” jednak do innej szkoły, miejsca gdzie może uczyć się od największych mistrzów – chodzi o Praco – jedno z największych i najlepszych muzeów na świecie. Nauczyciela Picassa są  Diego Velázquez, Francisco Goya, and Francisco Zurbarán, a właściwie ich obrazy. Młody malasz szczególnie podziwia pracę El Greco.

Po studiach w Madrycie Picasso podąża do Paryża – ówczesnej artystycznej stolicy Europy. Spotyka na swojej drodzę Maxa Jacoba – żurnalistę i poetę, który pomógł malarzowi w naucę języcka. Nadchodzą czasy zimna, biedy i desperacji. Obydwaj panowie dzielą wspólny pokój. Picasso pracuje w nocy, w czasie, gdy Max śpi. Większość jego prac została spalona aby ogrzać mieszkanie.

Po powrocie z Paryża do Madrytu Picasso zakłada z Francisco de Asís magazyn „Nowa Sztuka (język hiszpański: Arte Joven).

Między 1901 a 1904 trwa tzw. „Niebieski Okres” – Picasso maluje używając głównie różnych odmian niebieskiego, z okazjonalnym dodaniem żywszych kolorów. Tematem prac są żebracy, prostytutki i inni ludzie skrzywdzeni przez los jak ślepi.

W 1905 duża zmiana – Picasso spotyka Leo i Gertrudę Stein – amerykańskich kolekcjonerów dzieł sztuki. Gertruda stała się głównym patronem artysty – kupując i wystawiając obrazy w Paryżu.

Zmiana następuje także w stylu – zaczyna się okres różowy  (1904-1906) – niebieski zostaje zastąpiony przez bardziej wesołe odmiany koloru pomarańczowego i różowego. Żebracy i prostytutki zostają zastąpienie przez cyrkowców, akrobatów, harlequinów i przez Fernande Olivier – jego kochankę. Harlequin (błazen z komedii dell’arte – połączenie sprytu i głupoty)od tamtego okresu staje się symbole Picassa.

Na początku XX wieku na skutek ekspansji Francji na afrykański kontynent, tamtejsza sztuka pojawia się w Paryżu. Dzieła afrykańskie swoją siła i prostotą wzbudzają zaciekawienie takich artystów jak Paul Gauguin, Henri Matisse.

Mimo iż Picasso się tego wypierał, w jedym z jego najciekawszych dział, Panny z Awignon (Les Demoiselles d'Avignon) wyrażnie widać wpływ sztuki afrykańskiej, widocznej np.: na masce noszonej przez jedną z kobiecych postaci, do złudzenia przypominającą afrykańską rzeźbę Fang. Szokujący obraz, zerwanie ze wszystkim, co uważano za piękne w sztuce: temat – prostytutki, ciało kobiece – zdeformowane, maski zamiast twarz, rzutowanie na dwa wymiary zamiast realistycznego przedstawienia trzech.

Panny z Awignon wywarły ogromny wpływ na rozwój sztuki nowoczesnej, mimo iż na początku obraz był pokazywany tylko niewielkim kręgu malarzy i handlarzy sztuki.

Od tego czasu można datować początki kubizmu – stylu stworzonego przez Georges Braque i Pablo Picassa. Głównym założeniem kubizmu była geometryzacja przedmioty, widziana forma zostaje wpisana w kształt sześcianu a następnie rozbita na mniejsze elementy walców, stożków, kul i innych form geometrycznych, każdy element zostaje rozbity na szereg osobnych płaszczyzn, oglądanych w różnym oświetleniu, przedstawionych jednocześnie na płótnie. Dzięki przedstawieniu wielu rzutów na obiekt na jednym obrazie, obserwujący widzie o wiele więcej.

W 1912 roku kubizm wchodzi w erę kolażu – pierwszy raz w „prawdziwej sztuce” obraz tworzony jest przez kompozycję różnych materiałów – w tym takich podrzędnych jak gazety czy kawałki tapety.

W 1915 roku jego ukochana  Eva Gouel umiera. Picasso pogrąża się w smutku.

Na domiar tego wojna światowa rozprasza krąg malarza.

Picasso znajduje nową grupę i tworzy razem z nimi „Paradę” – nowoczesne przedstawienie baletowe. Tańczy w nim  Olga Khokhlova – przyszła żona malarza – rodzi ona syna Paulo w 1921 roku.

Małżeństwo kończy się w 1927 roku, gdy Picasso poznaje młodziutką Marie-Thérèse. Jednak nie dochodzi do rozwodu – Picasso nie chce, aby zgodnie z Francuskim prawem połowa jego majątku przypadła Oldze. Mimo to zamieszkuje z Marie-Thérèse.

Następnym elementem, który dodał do swojej palety Picasso, był surrealizm. Ten nowy styl interesował się światem snu, podświadomości i wyobraźni, tworzył postacie dziwacznych potworów, metamorfozy i słudzienia. Pod wpływem tego stylu Picasso zaczął zgłębiać nowe tematy jak :erotykę, zaczął malować postacie minotaura – potwora z greckiej mitologii – pół człowieka, pół byka – symbol walki z zwierzęcą częścią człowieka – zastąpił on postać arlekina jako alter-ego Picassa w jego dziełach.

Pod koniec lat 20 malarz zaczyna pracę nad rzeźbami w wiejskim domku w Boisgeloup gdzie przeprowadził się wraz z Marie-Thérèse. Styl życia zupełnie odmienny od pełnego wrażeń i przyjęć życia w Paryżu.

W 1936 Picasso wraca do Paryża aby żyć wspólnie a jugosłowiańską fotograficzką Dorą Maar.

W tym samym roku zaczyna się wojna w Hiszpanii. Picasso porażony bombardowanie baskijskiego miasta Guernica tworzy ogromny obraz przedstawiający to zdarzenie. Obraz wypełniony ryczącym koniem, umierającym żołnierzem, krzyczącą matką z umarłymi dziećmi. Obraz potępiający grozę, destrukcję i niepotrzebne niszczenie życia.

Gdy zaczyna się II wojna światowa Picasso zostaje w Paryżu. Pod niemiecką okupacją nie może wystawiać obrazów, ideologia nazistowska uważa dzieła Picasso za przejaw dekadencji ówczesnej burżuazji. Mimo tego Picasso tworzy w ukryciu swoje obrazu, rzeźby i nowy środek wyrazu ceramikę.

Wyzwoleniu Paryża to nowy etap. Picasso znowu wzbudza emocję,  widzowie mogą zobaczyć pracę artysty z poprzednich pięciu lat. Są zszokowaniu tym, co zobaczyli. Na domiar tego Picasso ogłasza, że wstępuje do Partii Komunistycznej.

Duża zmiana także w życiu osobistym. Picasso opuszcza Dorę Maar, dla młodej malarki Françoise Gilot.

Po II wojnie światowej staje się jak dzisiaj powiedzielibyśmy celebrytą. Sława przyciąga do niego wiele znanych osobistości. Niepochlebna krytyka jego prac stała się niemożliwa. Prasa jest bardziej zainteresowana jego życiem osobistym niż jego pracami. Występuje w filmach

W 1953 Françoise Gilot opuszca Picassa razem z dwójką dzieci. Zmęczona jest zachowaniem Picassa i ciągłymi zdradami.

Picasso rok później poznaje Jacqueline Roque – która staje się jego żona w 1961 roku.

Pod konieć życia malarz jest zafascynowany dziełami największych malarzy, tworzy własne wariacje ich obrazów. W ciągu czterech miesięcy stworzył aż 58 różnych wersji obrazu Las Meninas Velázqueza.

Jego późne dzieła stanowiły inspirację dla neo-expresjonismu, szybkie pociągnięcia pędzla, ostre kolory, erotyka.

Pablo Picasso umiera 9 kwietnie 1973 w Mougins w Francji w czasie przyjęcia. Jego ostatnie słowa to: „Pijcie za mnie, pijcie za moje zdrowie, wiecie, że już więcej nie mogę pić.

Pozostawił po sobie 1885 obrazów, 1228 rzeźb, 2880 ceramik, ponad 12 000 rysunków.

Wywarł wpływ sztukę XX wieku jak żaden inny artysta. Ciągle zaskakiwał, ciągle zmieniał styl, ciągle przed innymi.

---